دل غريب من از گردش زمانه گرفتبه ياد غربت زهرا شبي بهانه گرفتشبانه ، بغض گلوگير من کنار بقيعشکست و ديده ، ز دل اشک دانه دانه گرفتزِ پشت پنجره ها ديدگان پُر اشکمسراغ مدفن پنهان و بي نشانه گرفتنشان شعله و دود و نواي زهرا راتوان ، هنوز ، زِ ديوار و بام خانه گرفتمصيبتي است علي را که پيش چشمانشعدو اميد دلش را به تازيانه گرفتچه گفت فاطمه کان گونه با تأثر و غمعلي مراسم تدفين او شبانه گرفت ؟فراق فاطمه را بوتراب باور کردشبي که چوبه ي تابوت را به شانه گرفت